Het beste voor de nieuwkomers is dat zij goede relaties hebben met de Nederlanders.
Een van de vluchtelingen vertelde mij zijn persoonlijke ervaringen daarover. Ik was net twee maanden in Nederland en ik werd verrast door de Nederlanders die naar het gebouw kwamen waar de vluchtelingen zaten. Ik vroeg een van de Nederlandse vrijwilligers in het AZC wat er gebeurd was.
Hij antwoordde dat de gemeente bekend gemaakt had, dat er een AZC in deze straat zat. En dat de Nederlandse bewoners die rond het AZC wonen, waren uitgenodigd om een bezoekje te brengen of samen te eten met een vluchteling.
Ik vond het een leuk idee en ik besloot mee te doen aan deze mooie sociale activiteit. Ik vertelde hem dat ik mee wilde doen, dus nam hij me mee naar een lange man, stelde ons aan elkaar voor en ging weg. De Nederlandse man gaf mij een warme handdruk en hij zei tegen mij: ’’Welkom, ik heet Herco.” Ik gaf hem een hand en ik vertelde hem mijn naam en hij zei tegen mij: “kom, we gaan naar mijn auto, jij bent vandaag uitgenodigd om bij ons thuis te komen eten.”
Wij kwamen aan bij het huis. De familie bestond uit zijn echtgenote en drie kinderen, die op ons stonden te wachten. We gingen zitten, dronken een kopje Nederlandse koffie en spraken over Syrië voor de oorlog, het leven in Nederland en het leven in het AZC. Om precies zes uur ’s avonds gingen we aan tafel zitten, de geur van het eten was heerlijk, de tafel was vol verschillende soorten Syrisch eten. Meneer Herco vertelde mij dat hij speciaal voor mij Syrisch eten had klaargemaakt en ik voelde me mij daarbij zo blij en vereerd.
Meneer Herco is nu mijn vriend geworden en wij bezoeken elkaar regelmatig en met heel mijn hart zeg ik dank je wel Nederland, dank je wel Nederlanders, dat jullie ons hartelijk ontvangen hebben en bedankt Herco, dat je mijn vriend bent!
