“In de portretreeks “Mensen uit het AZC” schrijft Hasan Alkhatib over vluchtelingen uit het AZC; Hoe was hun leven in het land van herkomst? Waarom zijn ze gevlucht? Wat laten ze achter? Hoe zien ze Nederland en welke dromen jagen ze na?
Zakaria Almustafa
Hij verwachtte niet dat hij op een dag naar Nederland zou komen, toen hij lang geleden, lang voor de revolutie in Syrië, het Nederlandse elftal aan het aanmoedigen was.
Hij houdt van het Nederlandse team, maar hij kwam niet naar Nederland om hen te zien. Hij kwam om zijn kinderen te beschermen, aldus Zakaria, een veertiger uit Alqabon in Damascus
“Als ik geen kinderen zou hebben, zou ik mijn stad niet verlaten, al zou ik daar moeten sterven”, zegt hij.
Nadat zijn stad kapot was gemaakt door de oorlog is hij met zijn vrouw en twee kinderen naar Libanon gevlucht. Maar hij mocht er niet werken en de kinderen mochten niet naar school. Het Albadawi-kamp in Lebanon waar ze onderdak vonden lijkt op een gevangenis, vertelt Zakaria. Daarom besloot hij naar Nederland te komen.
“Ik kon geen afscheid nemen van mijn kinderen op de dag van mijn vertrek. Toen ze nog sliepen, ben ik weggegaan. Ik wist toen niet of ik ze ooit nog zou zien. Veel mensen die via de zee vluchtten stierven onderweg”, zegt hij.
Na zeventien maanden ontmoet ik Zakaria nogmaals. Zijn gezin is naar Amsterdam gekomen en ze gaan met elkaar een nieuw leven beginnen.
Fotografie: © Hasan Alkhatib
Khasayar
“Als je balanceert tussen leven en dood, vergeet je waar je bent en raak je ieder besef van tijd kwijt. Je zwerft in je herinnering op zoek naar de mooie dingen die je hebt meegemaakt.”
“Ik wist niet wat ik moest doen in de zinkende rubberboot midden op zee. We waren halverwege de overtocht van Turkije naar Griekenland en ik vroeg me af of ik met de andere passagiers water moest scheppen, of dat ik de laatste momenten van mijn leven moest genieten van mijn herinneringen. Plotseling, toen ik omhoog keek naar de maan, werd ik overvallen door de herinnering aan de geboorte van mijn kind”, vertelt Khashayar.
Hij werd in de Iraanse stad Kermanshah geboren. Later studeerde hij bouwkunde in de hoofdstad Teheran. De afgelopen tien jaar werkte hij als architect in Iran. Sinds anderhalf jaar is Nederland zijn nieuwe woonplaats: “Als christen had ik het erg moeilijk in Iran, daarom ben ik naar Nederland gevlucht.” Nu wil Khasayar graag een ontwerpstudie doen aan de universiteit. Hij gaat regelmatig naar de taalschool en naar de kerk in Amsterdam.
Hij is getrouwd en heeft twee kinderen die hij zo snel mogelijk weer hoopt te zien.
“Ik ben gelukkig in Nederland maar ik mis mijn gezin in Iran.”
Fotografie: © Hasan Alkhatib
Mohammed Altalla
Mohammed was al gewend alleen te zijn, toen hij in zijn vaderland woonde. Hij studeerde in Syrië, terwijl zijn ouders naar Koeweit waren verhuisd om er te werken. Nu hij naar Nederland is gevlucht, is hij weer alleen.
Hij zat in het derde studiejaar aan de AlQalamon-universiteit in een buitenwijk van Damascus, toen de Syrische oorlog uitbrak. Daarom moest hij het land verlaten.
De twintigjarige Mohammed studeerde bedrijfskunde en wil zijn studie in Nederland afmaken. Daarom doet hij zijn beste om perfect Nederlands te leren.
“Ik doe vrijwilligerswerk bij het Amsterdamse ontmoetingscentrum Boost, waar ik de taal leer, nieuwe vrienden maak en allerlei mensen ontmoet. Daar leer ik veel van”, zegt hij.
“Ik ben blij en tevreden, omdat ik nu in Amsterdam woon. Maar als ik het nieuws uit mijn land volg zie ik alleen maar brand en verwoesting. Ik hoop dat het daar snel vrede wordt.”
Fotografie: © Hasan Alkhatib
Yazan Houide
Hij zat alleen, toen ik hem ontmoette. Waarschijnlijk is hij aan de eenzaamheid en stilte gewend nadat hij zijn gezin in Damascus moest verlaten.
“Ik wil apotheker worden om mensen te helpen” zegt hij.
De twintiger Yazan woont al twee jaar in Nederland. Hij is uit Syrië gevlucht op zoek naar veiligheid. Hij studeerde Farmacie aan de Universiteit van Damascus, maar werd opgeroepen voor dienstplicht, en hij wilde niet in het leger.
Yazan is ambitieus. Hij kan zich al goed verstaanbaar maken in het Nederlands, toch oefent hij de taal nog steeds dagelijks. Hij wil naar de universiteit om zijn Syrische diploma erkend te krijgen. Daarom vindt hij Nederlands leren belangrijk voor zijn toekomst.
Yazan vindt Nederland “een geweldig land”. Hij is dankbaar voor de mensen die hem de taal hebben geleerd, toen hij in het Azc was.
In Syrië had hij als student weinig tijd om uit te gaan, maar hij mist zijn studievrienden en het oude centrum van Damascus waar hij urenlang kon slenteren.
Fotografie: © Hasan Alkhatib
