De afstand van mijn huis in Hoorn tot mijn huis in Damascus is precies 4320 kilometer. Ver weg? Volgens Google Maps kan ik er binnen 45 uur zijn. Vanaf Nederland kan ik met de auto via Duitsland, Oostenrijk, Slowakije, Hongarije, Servië, Bulgarije, Turkije en dan de grens over met Syrië. De google-app tekent de weg en rekent het voor je uit, je kan kiezen in kilometers of in mijlen.
Ik denk dat er nog andersoortige metingen zijn: grenzen, nationaliteit, landschap en herinneringen.
Als je de afstand meet volgens de grenzen, moet je rekening houden met waar je vandaan komt. Als vluchteling ben ik bereid, voorbereid zelfs, om slechte dingen te verwachten. Neem de visa die nodig is om de grenzen te passeren. Zelfs als ik al het benodigde geduld opbreng om de vereiste visa te bemachtigen, kan ik de reis nog altijd niet voltooien. Waarom? Omdat ik een wonder nodig heb om de grens tussen Syrië en Turkije over te steken. Duizenden wonderen heb ik nodig om veilig die laatste 614 kilometers af te leggen van de Turkse grens naar Damascus. En dan stuit ik op de troepen van het regime die mijn wijk Al-Hajar Al-Aswad belegeren. Daarbinnen, in mijn wijk, heersen de strijders van IS. Daar heeft ook Google het opgegeven. Ik kan in Googles virtuele wereld niet rondlopen in de straten van Al-Hajar Al-Aswad. De Googledienst werkt trouwens maar half in Syrië. Al wat ik kan doen, is van boven de gebouwen zien. Zien of mijn huis, waarover ik voor het laatst in 2013 heb gehoord, nog bestaat, lukt niet. Soms laat ik mijn verbeelding me meenemen, loop ik er rond, ga ik naar mijn huis, zoals ik het me herinner. Maar mijn verbeelding is niet altijd opgewassen tegen wat ik weet over alle verwoestingen.
In mijn herinnering rennen er kinderen rond vol hoop, zingen marskramers hun liedjes. Fairouz was de stem van de ochtend. Umm Khoultoum was meer voor de avond. Hier groeide ik op en met mij mijn wijk, dansten we van vreugde toen de straten asfalt kregen, toen nieuwe winkels hun deuren en luiken openden. Hier had ik een huis gelijk de grootte van een vaderland, scheen de zon op de gezichten van mijn twee kinderen. De afstand valt weg, hij hoeft niet langer gemeten. Mijn huis in Damascus is onaangetast in mijn hart, of het nu nog bestaat of niet.
Foto’s ©Mohammad Kafina, Illustratie: ©Hani Abbas