‘In Iran zijn er twee soorten filmmakers, zegt Navid Nikkhah Azad. ‘Zij die bang zijn en zich onderwerpen aan de censuur van de overheid, en zij die geen zin hebben om de regels van de Iraanse overheid te respecteren.’
De Haagse Fatima Mahmoud (20) organiseert een ‘pop-up café' voor iedereen die geïnteresseerd is in Palestina. De eerste twee edities trokken honderden bezoekers.
In Zuid-Soedan liep Opoka 'Chris' Arop Richard gevaar vanwege zijn kritische publicaties over mensenrechtenschendingen. Met hulp van een ngo vluchtte hij naar Nederland.
Bijna had hij zich laten omscholen tot timmerman. Maar dankzij een medewerker van het Arbeidsbureau keerde Sergej Kreso terug naar de journalistiek. Uiteindelijk werd hij documentairemaker.
'Doordat ik altijd actief ben gebleven als schrijver slaagde ik erin om me te concentreren op nuttige, constructieve dingen in mijn leven. Ik kon mijn verdriet en woede en mijn zorgen parkeren.'
'Journalisten vragen vaak naar toekomstplannen. Mijn enige plan is dat ik een Nederlandse burger wil worden. Dit is mijn nieuwe land. Verder zien we het wel.'
Met een serie verhalen over Iraanse politieke gevangenen wil journalist Reza Sardari Nederlandse lezers bewust maken van de realiteit in Iraanse gevangenissen.
Sociaal dienstverlener Emine Uğur werd bekend dankzij Twitter. Het leverde haar onder meer een column op in Trouw.
Bijna twaalf jaar na de moord op de Congolese mensenrechtenactivisten Floribert Chebeya en Fidèle Bazana wordt het proces heropend. 'Het wordt tijd dat Congo er voor zijn mensen is', zegt analist en opiniemaker Alphonse Muambi.
Mohamedou Ould Slahi zat 14 jaar gevangen in Guantánamo Bay op verdenking van betrokkenheid bij de aanslagen van 9/11, zonder aanklacht of proces. Tegenwoordig woont hij in Groningen en is hij writer-in-residence bij het Noord Nederlands Toneel en De Balie.