De islam vormt dikwijls een fundamenteel onderdeel van het leven van de mensen in het Midden-Oosten. In het verleden schepten Syrische intellectuelen vaak op over de gematigde religiositeit in hun land.
In deze serie schrijft Salwa Zaher over de reis van Syrië naar Nederland. Met haar ervaringen wil zij Nederlanders laten zien welke dilemma’s ze tegen komt als statushouder, vrouw, moeder van twee kinderen en Syrische journalist in Nederland. In de eerste column schrijft ze hoe ze terugkijkt op haar vlucht uit het thuisland.
Voordat we naar Europa kwamen en tijdens de tocht over ruige wegen en zeeën, begeleidde de Europese droom de meesten van ons: het veilige en gelukkige leven. We dachten dat Europa de plek was waar we al onze dromen gemakkelijk waar konden maken, maar na onze aankomst botsten we op een groot aantal obstakels. Europa is een paradijs, maar niet gratis.
Hoe je gevoelens worden als je ziet dat je stad door de oorlog al haar karakteristieken heeft veranderd? Somer neemt ons mee op een tour door de geschiedenis van Aleppo voor en tijdens de oorlog.
Wij horen nu als actief lid bij de club van verspreide volkeren en deze keer staan wij vooraan, maar we zullen niet altijd de koningen van de diaspora blijven.
Waarom ik juichte voor Syrië? Misschien is het nostalgie naar de dagen van voor 2011 en deze verdomde oorlog. Misschien is het omdat dit team een land vertegenwoordigt waarvan de vluchtelingen geen ander land hebben. Misschien is het een poging te ontsnappen aan het gevoel van vluchteling te zijn.
Journalist Entisar El-Ghareeb vluchtte jaren geleden uit Irak. Rotterdam herinnert haar aan de stad waar ze vandaan komt: Basra, 'de allermooiste stad van heel Irak'.
Dit verhaal "Lichtpuntje..." van Taleb Ibrahim is een hoofdstuk uit zijn derde boek 'Vragen'. Alle verhalen in dit boek, net als 'Lichtpuntje...", geven antwoorden op moeilijke levensvragen.
Toen ik in de noodopvang voor asielzoekers in de Amsterdamse Havenstraat begon te werken, in september 2015, hingen er op de muren A4-tjes met de mededeling dat de mensen daar enkele weken zouden verblijven, voordat ze zouden verhuizen naar een andere locatie en hun asielprocedure zou beginnen. Het werden acht maanden.
Het vergt moed om je eigen vooroordelen onder ogen te zien, merkte Sara Mohammadi. “Nog steeds voel ik de schaamte en de pijn.”
